Waargebeurd: een mega VillaVibes-blooper Waargebeurd: een mega VillaVibes-blooper

Geschreven door: Harold Blanken (oprichter VillaVibes)

Tussen 2002 en 2007 begeleidde ik alle singleweekenden in de Ardennen. Wat een tijd was dat zeg. Geweldig. Elk weekend gebeurde er van alles. Het was onze pionierstijd. We bouwden VillaVibes op. Elk weekend wilden we een verbetering doorvoeren. Altijd weer zochten we naar een mogelijkheid om een weekend nóg gaver te maken.

We zitten in de nazomer van 2003. Het is snikheet als we met een paar gangmakers in de groep een plan maken. Verkoeling. Dat is eigenlijk alles wat we willen.

We pakken de landkaart erbij en vinden een mooi groot meer, op ongeveer drie kwartier rijden. Best een stukkie rijden. Maar hé, de plaatjes zien er goed uit. Dus pakken we onze spulletjes en rijden we met een flinke groep achter elkaar aan.

(Zoals bij elk weekend leerde ik ook dit weekend weer iets. We waren met maar liefst 10 auto’s vertrokken. Iedereen is meer met elkaar bezig dan met de weg. Dus zag ik het op de eerste rotonde fout gaan. Alle auto’s vlogen een verkeerde afslag op, waardoor we vijf minuten nadat we vertrokken waren al druk met elkaar aan het bellen waren om iedereen toch weer de goede kant op te krijgen. Vanaf die dag gaven we alle reizigers mee ‘iedereen is verantwoordelijk voor de auto achter zich’. Dat werkte).

Na een uur belandden we bij het meer van Bütgenbach. Ik weet de naam nog steeds. Zo lang als ik leef zal ik deze naam niet meer vergeten. Straks zul je begrijpen waarom.

We hadden een fantastische dag. Er werd gezwommen, er waren leuke gesprekken, er werd gesjanst en vooral heel veel gelachen. Tot zonsondergang waren we als een eindexamenklas met elkaar in de weer. Raketjes, roseetjes en reuring.

Een jaar later zaten we weer op dezelfde plek. Tropische warm was het weer. De plannen werden gemaakt. En ik voelde me geroepen om het succesnummer van een jaar eerder er in te gooien: het meer van Bütgenbach. Een deel overwoog om naar het veel saaiere lokale zwembad te gaan.

Dat zou een gemiste kans zijn, dacht ik. Ik gunde iedereen net zo’n epische dag als een jaar eerder en gooide er een flinke dosis promo tegenaan. Het werkte. Uiteindelijk besloot de hele groep mee te gaan naar het meer van Bütgenbach.

Ik had de lat hoog moeten leggen om de twijfelaars mee te krijgen. Het was duidelijk dat ik me geen mislukking kon veroorloven.

Meteen trok ik de crew even de keuken in. We maakten lekkere spiesjes met fruit en verzamelden alle koeltassen die we konden vinden. Koude rosé, fruit, zakken chips: aan de catering zou het niet liggen.

Op de afgesproken tijd zag ik dat iedereen al klaar stond. Een lang lint van wederom tien auto’s was er helemaal klaar voor. De ene auto met het dak open, de andere met de muziek voluit. Deze dag kon niet mislukken.

Uit de auto’s kwamen de nodige grappen. De groep had door dat ik hoog had ingezet. Zo links en rechts kwamen er uit de cabriootjes de nodige schijtlollige opmerkingen als “Harold, ze hebben toch wel een duikplank daar hè?”

Wacht maar, dacht ik. Straks komen jullie me bedanken.

De rotonde werd goed genomen en in colonne naderden we Bütgenbach. Wat een hitte zeg. Het was drie kwartier puffen en zweten in de auto’s. Maar ik wist dat we er bijna waren. En dat iedereen straks blij zou zijn dat ze niet naar het zwembad waren gegaan maar naar dit meer met dat fijne strandje.

Het was alleen wel raar dat het in Bütgenbach niet zo vol stond met auto’s. Dat was het jaar daarvoor toch wel anders. Hè? Dit was toch…?

Wat raar was dit. We reden rondjes. Ik draaide om nog een keer te kijken of we wel in Bütgenbach waren. Uit de auto’s met VillaVibers die we passeerden kreeg ik allemaal vragende blikken.

“We zijn er bijna hoor Ik moet nog ff iets checken, weet het niet precies meer” hoorde ik mezelf stamelen.

Wat was hier nu aan de hand? We zaten in het goede plaatsje, dat had ik nu op de borden gezien. En ik herkende de gebouwen.

Maar… dat meer dat was toch zó groot, daar reed je toch vanzelf tegenaan? Wat was er aan de hand?

Ik weet nog goed dat ik to-taal niet wist wat er aan de hand was. Na vijf minuten rondjes te hebben gereden, zette ik de auto aan de kant. Door de hitte en de het rondjes rijden was ik krediet verloren. Dat zag ik aan de blikken. Ik hoorde ook iemand mopperen.

Dat ik het meer niet kon vinden, was zo’n groot raadsel voor me, dat ik besloot om maar eens rond te gaan vragen. Ik liep een café in en vroeg de kroegbaas waar zich het meer van Bütgenbach bevond. Het antwoord dat hij me gaf, zal ik me nog lang herinneren.

“Dat is er niet meer. Volgend jaar pas weer” zei hij.

De vijftig passen van de kroeg naar de auto’s leken er wel 500. Hoe kreeg ik dit uitgelegd?

Toen. Vragende blikken. En de woorden uit mijn mond. “Uhm … dat meer waar ik het over had. Dat is er dus niet meer.”

Daar stond ik dan. Als reisleider. Als promotor van dat leuke uitje. Als eigenaar van de toko. Als veroorzaker van de verandering van plannen van die dag.

Deze jongen voelde zich even de joker van de dag. Mijn verklaring werd gewoon niet geloofd. En ik begreep dat.

Dat meer, dan immense stuwmeer, die imposante plas water. Met een oppervlak van meer dan een vierkante kilometer, dat was gewoon volledig verschwunden. En dat moest mijn groep dan maar gewoon geloven.

Wat was er nu aan de hand?

Dit meer was een stuwmeer. En uitgerekend in de periode dat wij er waren, werd er uitgebreid onderhoud uitgevoerd. Daartoe hebben ze destijds het hele stuwmeer leeg moeten laten lopen.

Of zoals je op Wikipedia kunt lezen:

Het Meer van Bütgenbach is een Belgisch stuwmeer op de rivier de Warche. Het meer ligt op het grondgebied van de gemeente Bütgenbach en heeft een oppervlakte van 120 hectare (of 1,2 km²).

De dam werd aangelegd van 1929 tot 1932 en heeft een hoogte van 23 m. De centrale kan jaarlijks ongeveer 2,2 miljoen kWh energie leveren en wordt uitgebaat door Electrabel.

Het meer bevindt zich in de Belgische Oostkantons, op de rand van het plateau van de Hoge Venen. Het is een toeristisch trekpleister voor watersporters. Men kan er zeilen, windsurfen, kajak varen, waterfietsen, zwemmen, sportvissen … Motorboten zijn niet toegelaten.

In de herfst van 2003 liet men het meer bijna volledig leeglopen voor onderhoud aan de stuwdam. Dit onderhoud werd in 2004 uitgevoerd. Het meer werd in de loop van dat jaar opnieuw gevuld.