Zó inspirerend kan een all inclusive resort in Turkije zjin Zó inspirerend kan een all inclusive resort in Turkije zjin

Ergens in 1990, ik was 22 jaar, belandde ik voor het eerst van mijn leven in een all inclusive resort in Turkije. Zoveel overdaad had ik nog nooit gezien. Ik vond alles fantastisch.  Vooral dat all in.

Het hotel, het strand, de tennisbanen, de drankjes, ijsjes… ik kon overal gebruik van maken en alles pakken. Zoveel en zo vaak als ik maar wou. Het was  Hans en Grietje in Antalya.

Alleen was deze Hans zonder Grietje. Dat was eigenlijk het enige wat er ontbrak. Dat je onbeperkt kon tennissen en eten, kon ik nog wel verwerken. Maar verder… zelfs de biertjes waren de hele week gratis!

Eigenlijk ontdekte ik dat in de restaurants. Nog nooit in mijn leven had ik zoveel eten bij elkaar gezien. Tientallen meters met lekkere dingetjes. Voorgerechten, groentes, vleessoorten, visgerechten, toetjes het hield niet op.

Maar ook had ik nog nooit in mijn leven zoveel ontevreden gezichten aan de eettafels gezien.  Hoe kon dat nou?  Veel beter dan daar kon je het toch niet hebben?

Eigenlijk zie je in de all inclusive resorts het probleem waar veel mensen mee te kampen hebben, enorm uitvergroot. Ik zag geen intimiteit aan tafel. Geen plezier. Geen gespreksstof.

Ik zag daar eigenlijk twee soorten gasten. De mensen die zwijgend tegenover elkaar zaten. En de mensen die klagend tegenover elkaar zaten. Dat het weliswaar goed was, maar dat toch echt wel beter kon. Dat de ijsjes bij Magic Sun Palace 24 uur per dag inbegrepen waren, en hier maar 12 uur.

Als je hele dagen op elkaar aangewezen bent, en je hebt het niet heel leuk met elkaar, dan is het logisch dat je je gaat concentreren op die lauwwarme kip, die eigenlijk warmer had moeten zijn.

Ik dacht dan: “zet mij in een voormalig DDR-resort met vijf leuke vrouwen, en ik betaal met plezier het dubbele van wat je hier betaalt.”

Op dat all inclusive resort kwamen er voor het eerst levensechte VillaVibes-beelden in me op. Ik zag tafels vol mensen die elkaar van alles te vertellen hadden. De gratis (nee zegt Sonja dan, niet gratis, want je hebt er al voor betaald) drank die rijkelijk vloeit.

De kloppen op de schouders, de lachsalvo’s, de dansjes in de open lucht disco. De vers opgemaakte bedden waar tot voor kort onbekenden elkaar zouden vinden….  Ontboezemingen, verhalen, groepjes leeftijdgenoten op terrasjes in late zomernachten.

Ik zag mensen voor me die wél deelden. Die niet aan het consumeren waren, maar aan het ontdekken.  Mondhoeken die omhoog stonden, in plaats van –op z’n best- in een plooi. Ik zag volwassen kinderen voor me.

Op deze zomervakantie, ergens in 1990, is de kiem gelegd voor wat later de singlereizen VillaVibes zou worden.