Met z’n allen op singlereis naar Italië Met z’n allen op singlereis naar Italië

Op vakantie met een groep wildvreemden die allemaal, net als jij, vrijgezel zijn: wat is daar de lol van?

Om dat te ontdekken ging journalist José Rozenbroek voor Libelle met ons mee op singlereis naar Molveno.

Tekst: José Rosenbroek
Stel je eens voor: ruim veertig singles. Ongeveer evenveel mannen als vrouwen. In Noord-Italië, in de Dolomieten, in de ruige bergen aan het diepblauwe meer van Molveno. Het keuzemenu bestaat uit wandelen of fietsen. Je deelt een tweepersoonskamer met een wildvreemde seksegenoot van ongeveer je eigen leeftijd. 

De één zal het als muziek in de oren klinken, de andere als de hel op aarde. Ik heb van te voren geen idee wat ik ervan moet vinden. Ik ben niet zo’n groepsmens, dat weet ik wel. Ik zou niet zelf gauw voor een groepsreis kiezen, en zéker geen singlereis. Ik woon al jaren alleen en dat gaat me, al zeg ik het zelf, goed af. Anders dan sommige andere vrouwen en mannen die er geen bal aan vinden, vind ik het de meeste tijd best lekker om in m’n eentje te zijn. Sinds ik ben gescheiden en mijn kinderen op eigen benen staan kan ik gaan en staan wanneer ik wil. Ik hoef voor niemand te koken of te zorgen, met niemand rekening te houden.

Ik groeide op in een groot lawaaiig gezin met vijf kinderen. Een groot deel van de tijd moest je je verhouden tot elkaar. Samen eten, afwassen, afdrogen, de badkamer delen, kletsen, ruziemaken, op zondagmiddag wandelen, samen op vakantie. Ik leerde al snel hoe ik me kon afschermen, van andere mensen, van alle rumoer. Hoe ik mijn eigen wereldje kon creëren door weg te duiken in een boek, alleen op je kamertje, in een luie stoel, een hoekje van de bank. Ook mijn kinderen leerde ik later dat je soms alleen moest spelen. Op hun derde wisten ze al precies wat het woord privacy betekende: dan had mama even rust nodig. Het grappige is dat ze zelf nu ook niet zonder kunnen.

Sinds ik alleen woon voel ik me natuurlijk wel eens alleen of eenzaam, maar meestal waait dat gevoel snel over. Ik heb kinderen, vrienden, vriendinnen en soms een vriendje of een minnaar, ik heb mijn werk, een druk sociaal leven. Mij ontbreekt niets, behalve dan een echte serieuze relatie. Dat betekent ook dat de vakantie soms wel een dingetje is. Dat weet ik ook van andere alleenstaande vrienden: hoe goed je het met jezelf kunt vinden, alleen op vakantie is, nou ja, ook wel weer erg alleen. En er is niet altijd een kind of vriendin of vriend voorhanden die hetzelfde wil of kan als ik.

Dus als mij gevraagd wordt een singlereis te testen en er een verhaal over te schrijven, wint de nieuwsgierigheid het van de angst voor de groep en denk ik: waarom niet? Omdat ik van fietsen en bewegen houd, zoek ik een hike-bike-reis uit voor 40- tot 59-jarigen uit bij Villavibes, een reisorganisatie die allerhande groepsreizen voor hoger opgeleide singles in verschillende leeftijdscategorieën aanbiedt.

Een beetje gezoend
Zijn wij, zoals een van de mannen ironisch zegt: ‘de moeilijk plaatsbaren?’ En zo ja, is dat dan zichtbaar? Om zachtjes te kunnen landen ben ik een avond eerder gekomen dan de rest van de groep. Ik kom net op tijd voor het eten en wordt door Maurice, de Nederlandse eigenaar van het hotel, de eetzaal ingeloodst.

Aan tafel vind ik Afke, onze gids deze week, en nog drie mensen die eerder zijn gekomen. Bert – leuke kop, afgetraind lichaam, registreer ik in de gauwigheid – die er al een weekje fietsen in Frankrijk heeft opzitten, Susan en Martine, twee knappe vrouwen van eind veertig, die met elkaar zijn meegereden en die elkaar al helemaal hebben gevonden. Ze praten honderduit: over hun tienerdochters, hun werk, hun vorige ervaringen – Martine heeft al een stuk of wat eenoudergezin- en singlevakanties achter de rug. Ze vertelt wat ons te wachten staat: relaxte sfeer, leuke vrouwen, gezellige mannen. ‘Maar bij sommigen gaat wel je autisme-radar af.’ En ja, ze heeft wel eens gezoend met een andere deelnemer, heel spannend en stiekem, maar uiteindelijk is dat toch niks geworden. 

Afke vertelt anekdotes van andere reizen: over de foto van twee koeien die het met elkaar doen die in de groepsapp werd geplaatst, met als onderschrift: ‘Zij wél’. Ze zegt dat het vinden van een partner niet het hoofddoel is van de meeste mensen die meegaan. ‘De meesten willen gewoon met een groep gelijkgestemden een leuke vakantie hebben.’ Daarom bieden ze ook verschillende soorten reizen aan: sportieve, luie, avontuurlijke, culturele. En voor verschillende leeftijdsgroepen, zodat er altijd wel een reis te vinden valt die bij je past. ‘Soms vormen zich inderdaad stelletjes, maar dat komt vaker voorbij de groep 25- tot 40-jarigen. Daar sproeit meer testosteron rond.’ Meestal valt het gerommel wel mee, zegt ze, blijft de sfeer gemoedelijk, en vormen zich vooral vriendschappen. Die kunnen een weekje duren, soms gaan ze veel langer mee.

De volgende dag gaan Bert, Susan, Martine en ik met de skilift omhoog: pizza eten in een bergrestaurant. Wanneer we naar beneden wandelen zie ik de eerste mountainbikers omlaag razen over een zandpad. De schrik slaat me om het hart: is dát de bedoeling? Ik dacht in al mijn onnozelheid dat we gewoon leuk gingen fietsen! 

Onderwijl wacht Afke op het terras op de andere deelnemers die in de loop van de dag en avond binnendruppelen. De meesten hebben via de groepsapp een carpoolplek aangeboden of gevonden en zijn met z’n tweeën of drieën naar Italië gereden. Per app worden we op de hoogte gehouden van de mensen die nog onderweg zijn: ‘Nog een uurtje en we zijn er!’ ‘Door de Brennerpas!’

Rond een uur of tien uur ’s avonds is de groep compleet en klinkt in de eetzaal van hotel Lori een oorverdovend lawaai van vierenveertig singles die in een opperbeste stemming een opperbeste indruk op elkaar proberen te maken.

En nee, je kunt het op het eerste gezicht niet zien dat deze mensen single zijn. Ze zien er niet bepaald ‘moeilijk plaatsbaar’ uit, eerder geruststellend normaal. Leuk eigenlijk wel.

Dirk en co
Dinsdagmiddag, als ik even een uurtje op bed lig na een lange spannende dag mountainbiken, bedenk ik me: singles zijn net gewone mensen. Dat kan ook niet anders als je bedenkt dat Nederland momenteel drie miljoen singles telt. Dat aantal zal alleen nog maar groeien: de laatste prognose van het CBS stelt dat in 2047 een op de vier Nederlanders alleenstaand zal zijn.

Zo’n singlegroep is net een mini-maatschappij. Of liever: een doorsnee middelbare-schoolklas. Na een paar dagen beginnen de verschillende types zich af te tekenen. Je hebt die enkele aantrekkelijke mannen waar iedereen om heen zwermt en die zich alle aandacht tevreden laten welgevallen. Van wie je ook geen hoogte krijgt: denk je tijdens de lunch bij een skihut op 1600 meter met een adembenemend uitzicht op op de bergen, dat Dirk Astrid wel heel erg leuk vindt, zie je hem een paar uur later tijdens de borrel geanimeerd met Marjolein praten. En ’s avonds is Dirk het middelpunt van een groepje flirtende vrouwen. Mmm. Wat moeten we hier van denken? 

Dan is er de jongen met wie je meteen dikke vrienden wordt, laten we hem Tommie noemen. Tommie is gezellig en charmant met iedereen, hij helpt je met het afstellen van je fietszadel, en ’s avonds stort je je hart bij hem uit over je vechtscheiding. Maar Tommie is niet de man die meteen wilde amoureuze verlangens in je losmaakt. In zijn kielzog lopen de nerd – vraag hem naar het technisch vernuft van zijn mountainbike en hij brandt los –  en de stille Willie die rode oren krijgt wordt als je vraagt het zout door te geven. En dan is er nog de onhandige uitslover die nét de verkeerde opmerkingen maakt en die op woensdagavond als we uitgaan in het dorp, losgaat op de dansvloer, ’t liefst met alle vrouwen tegelijk.

En dan de vrouwen. Ook die doen me terugdenken aan mijn middelbare school. De meeste vrouwen zijn gewoon tof. Ze kletsen met iedereen, drinken hun Apérol Spritz of witte wijntje, lopen opgewekt en soms puffend hun kilometers bergop en bergaf, trekken ’s avonds een leuke jurk en kekke sandaaltjes aan. Er zitten een paar hele sportievelingen tussen die bij het fietsen de mannen moeiteloos bijhouden. En die ’s middags om een uur of vijf, als iedereen met de tong op de schoenen uitpuft op het terras, roepen: ‘Jongens, wie gaat er mee zwemmen in het meer?’ Je hebt de lieve, verlegen vrouwen, de knapperds, de bijdehandjes, het jongensachtige meisje met de grote mond en het kleine hartje, het moederlijke type dat voor pleisters en zonnebrand zorgt, de zeurkous, de aandachtsjunk en de mysterieuze assepoester. En natuurlijk het onvermijdelijke mooiste meisje van de klas, van wie iedereen stiekem denkt: hoe kan het nou dat jij alleen bent?

Samen vormen we al snel een grote, licht chaotische bende, die het reuze gezellig met elkaar heeft. Zit er iemand tussen met wie je niet zoveel op hebt? Nou, dan ga je ergens anders zitten of lopen. De groep is groot, dus dat valt niet op. Al gauw vormen zich groepjes gelijkgestemden die elkaar tijdens het wandelen of ’s avonds bij het eten opzoeken. En wie de drukte soms wat te veel wordt, vlucht gewoon een paar uurtjes naar zijn kamer. Als ik zo tussen vier en zes op mijn bed lig of op mijn balkon zit en van beneden de lachsalvo’s hoor opstijgen, bedenk ik me wel dat je hier geen last moet hebben van FOMO: the fear of missing out. Want in zo’n grote groep mis je natuurlijk altijd wel iets: de laatste roddel, die goeie grap, het plan om met een klein clubje mensen pizza te eten in het dorp, of om ’s nachts onder de sterrenhemel te zwemmen.

Precies, het is net een schoolreisje.

Fietsen of wandelen
Moet je heel sportief zijn voor zo’n reis? Nou, behoorlijk. Ik sta versteld over de conditie en de tomeloze energie van vrijwel iedereen.

Zowel de wandel- als de fietsgroep zijn ingedeeld op twee niveaus: de Isostar-mensen gaan net wat harder en verder en steiler dan de cappuccinogroep, maar veel doen ze niet voor elkaar onder. Elke dag kun je bepalen of je gaat fietsen of wandelen en op welk niveau, of je een e-bike huurt of op een gewone fiets de berg op zwoegt. Afke wordt soms tureluurs van alle wensen, maar ze regelt het allemaal met engelengeduld. Zelf fiets ik op een e-bike in de cappuccinogroep, en tot mijn schaamte ben ik in de afdaling de langzaamste. Ik vind het doodeng, die hobbelige bergweggetjes vol kiezels en stenen. De gidsen, jonge gastjes die op één wiel de berg af stuiteren, geven geduldig advies over rij- en remtechniek en coachen je zonodig de steilste paadjes af. Na die week lever ik met opluchting en ook met trots mijn fiets in. Zo, dat heb ik toch maar mooi gedurfd en gedaan! 

Tijdens het fietsen heeft iedereen zijn volle aandacht nodig, maar tijdens het wandelen wordt heel wat afgepraat, zo hoor ik ’s avonds van de anderen. Over nare scheidingen, narcistische mannen, egocentrische vrouwen, over angst voor en verlangen naar een nieuwe liefde, de kinderen, het werk. Iedereen zit min of meer in hetzelfde schuitje en dat werkt verbroederend. Heb je geen zin om je hart uit te storten? Ook best.

Op donderdagavond, wanneer we gaan barbecuen en er later gedanst wordt in de bar van het hotel, heeft een van de vrouwen een liedje gemaakt dat we met z’n allen zingen en dat eigenlijk alles zegt.

De hamvraag. Zijn er setjes aan het einde van de week?
Op woensdag, de vrije dag, als ik met een paar vrouwen in het gras aan het meer van Molveno lig,  nemen we de mannen door. Is Martijn niet iets voor Marjolein? Val je niet een beetje op Peter? Is Klaas niet iets voor jou? Tegen de vrouw die nog niet zo lang geleden is gescheiden en die zegt dat de ‘ware’ er niet tussenzit, wordt gezegd: ‘Je moet niet wachten op de ware, dan kun je wachten tot je een ons weegt. Je moet gewoon weer eens lekker zoenen. Een tussenpaus is goed voor je ego!’ Blijkbaar hebben de mannen soortgelijke gesprekken gevoerd want vanaf donderdag lijkt de sfeer veranderd; er wordt meer geflirt (‘Jouw ex-man had wel een heel goede smaak, want hij koos jou’), verlegen mannen de je de hele week nog niet hebt gehoord, maken opeens een complimentje (‘Echt heel dapper dat jij dat enge pad durfde te nemen’), er wordt gespeculeerd over koppeltje A en stelletje B. 

Om die hamvraag te beantwoorden: nee, ik heb geen stelletjes gespot. Maar dat kan aan mij liggen. Ik geloof ook niet dat dat de pret heeft gedrukt; iedereen lijkt het reuze naar zijn zin te hebben gehad, daarvan getuigen de eindeloze berichtjes en foto’s die ook nog na het afscheid op de groepsapp worden gezet. En je weet natuurlijk niet of er ‘nabrandertjes’ zijn zoals dat in jargon heet: mensen die geen zin hebben om onder het wakend oog van de groep avances te maken, maar die eenmaal thuis wél dat ene appje sturen: ‘Zeg, zullen we nog eens afspreken?’

Heb je na het verhaal van José zin gekregen in een Hike&Bike reis? Kun je niet wachten om naar Molveno te gaan? Of ben je benieuwd naar een andere singlereis? Bekijk het aanbod.