Hoe ik het VillaVibes zeilweekend beleefde Hoe ik het VillaVibes zeilweekend beleefde

Blog geschreven door: Linda Tuijten

Terwijl de zon op mijn gezicht schijnt, staar ik naar de horizon van de Waddenzee. Ik ben op een VillaVibes crew weekend. Normaal zit ik op kantoor en beantwoord ik vragen van twijfelende Vibers over singlereizen. Maar nu is het tijd om zelf eens te ervaren hoe een zeilweekend is.

We varen op dezelfde indrukwekkende Klipper als de honderden Vibers die deze trip al hebben ervaren. En ook wij vertrekken vanuit Harlingen, varen naar Terschelling en proosten aan boord op nog heel veel mooie vakanties vol goede Vibes.

Benieuwd hoe ik dit weekend heb ervaren? Lees dan vooral verder. Iedereen die wel eens mee is geweest met een zeilweekend zal genoeg herkennen. Ben je nog nooit aan boord gestapt? Doen! Ik vond het een fantastische ervaring!

Een paar maanden geleden, tijdens ons wekelijks overleg, kwam het idee ineens op tafel: een zeilweekend met alle (nou ja, vijf) VillaVibes-werknemers en een aantal reisleiders. Als je het altijd over ‘Vibes’ hebt, dan moet je niet vergeten ze ook onderling te creëren en te delen, was de gedachte.

Zo belandden we met 34 man, op vrijdag rond een uurtje of zeven op de Klipper de Iselmar. De Iselmar is een prachtige boot, groot en indrukwekkend met maar liefst 5 zeilen. Al snel werd duidelijk dat het verblijf op een klipper eigenlijk met niets te vergelijken is. Mijn ouders hebben zelf een boot maar een jacht van 10 meter is wel even anders dan een Klipper.

De hutten zijn klein maar ook knus en de bedden lagen prima. De prachtige kajuit, het grote dek en de zitzakken in de punt – genoeg plekken om te ontspannen. Sommigen moesten even wennen dat je over twee andere boten moest klimmen via loopplanken, maar voor mij was het een beetje ‘thuiskomen’.

Het rare is dat je zou denken dat je je opgesloten voelt. Of beperkt. Maar het tegenovergestelde is waar. Of het nu komt door de zeelucht, door de ontspannen mensen om je heen of gewoon door het feit dat je even niet aan het werk bent: je zit meteen in een andere vibe, een veel losser sfeertje dan je in het dagelijks leven gewend bent.

Eenmaal aan boord was het tijd voor het welkomstdrankje. Al snel verzamelde iedereen zich bij de bar en werden de eerste biertjes voor elkaar getapt. Schipper Floris legde de zeilregels uit en het werd duidelijk dat iedereen morgen een handje mee moest helpen om de boot varende te krijgen. Gelukkig maar, want als je dan toch op een zeilboot bent ….

Over het eten aan boord had ik al veel goede verhalen gelezen in de enquêtes. En ook onze koks Jessica en Lennart toverden vrijdagavond een heerlijk 3-gangen-diner op tafel. Best knap eigenlijk, want de keuken aan boord heeft het formaat van een inloopkast in een gemiddelde doorzonwoning.

De eerste avond werd het al meteen laat, maar de volgende ochtend leek niemand er moeite mee te hebben om uit z’n bed te komen (behalve ik dan misschien?). Nadat we met z’n allen een heerlijk uitgebreid ontbijt hadden gekregen, werden de zeilen gehesen. De zon stond volop aan de hemel en links er rechts op de boot lagen mensen in groepjes gezellig met elkaar te kletsen.

Het lekkere zonnetje, de zeebries, de zeemeeuwen, het vreemde gezicht van het droogliggende wad op nog geen 50 meter afstand, de lichte deining: iedereen had een gelukzalige glimlach om z’n mond. Dienbladen met drankjes en hapjes werden beurtelings gehaald en van verschillende plekken van het schip klonken lachsalvo’s.

Het was leuk om zoveel reisleiders bij elkaar te zien. Iedereen is anders en dat maakt het tot een goed team. Sommige hadden het hoogste woord over al hun mooie singlereizen en anderen zaten te genieten van interessante 1-op-1 gesprekken. En wie even geen zin had in een gesprek, kon mooi de matroos helpen bij het zeilen.

In de middag kwamen we aan op Terschelling. Een deel ging een lange wandeling maken in de duinen, de grootste groep huurde een tandem en een aantal maakte een korte wandeling via de winkelstraat naar De Walvis, een restaurant met een fantastisch uitzicht op het wad. Voor mij was het de eerste keer op Terschelling en ik was onder de indruk. Wat een prachtig eiland!

Uiteindelijk eindigde iedereen in het gras op het terras voor de Walvis. Wat ik echt leuk vond om te zien, was dat iedereen heel vertrouwd met elkaar was. Er werden rondjes voor elkaar gehaald, er werden wedstrijdjes georganiseerd waaronder ‘wie kan het langste planken’ (record: 3.30 minuut) en een ander groepje kwam niet makkelijk uit een aanval van de slappe lach.

Iets na zevenen werd de barbecue aan boord aangestoken. Ik belandde van het ene interessante gesprek in het andere. Reisleider Laura vertelde over haar aankomende strandvakantie naar Ibiza en Roy kon niet wachten op zijn singlereis naar Dubrovnik eind juni.

Ook binnen , aan een van de lange tafels, was een leuk gesprek gaande. Het ging eerst over ons aanbod singlereizen en daarna al snel over de liefde. Het leuke van dit gesprek was dat iedereen zich heel makkelijk uitsprak. Dat viel me sowieso op dit weekend, iedereen was zo open. Waarschijnlijk was dit op vrijdagavond nog niet mogelijk, maar een dagje doorwaaien op de Wadden maakt je vrij, zo bleek al snel.

Net op het moment dat ik honger kreeg, waren de eerste spiesjes klaar. De omliggende boten keken ietwat jaloers naar al dat heerlijks dat bij ons op de barbecue ging. Jessica en Lennart zijn bijzondere koks, een barbecue van hen overstijgt het niveau van de gewone barbecue.

Na de barbecue werd het onrustig. “Wie gaat er mee, wie gaat er mee?” Jessica, Sonja en een aantal andere Vibers die eerder op Terschelling waren geweest vertelden ons dat we ab-so-luut naar de OKA18 moesten gaan. Een leuke bar op ongeveer 300 meter lopen van de boot waar we helemaal los konden gaan.

Dat gebeurde. Er werd gedanst, gekaraokeed, geflirt, nou ja, het was gezellig. Een paar mensen waren op de boot gebleven, die wilden wat extra nachtrust pakken. Het was helemaal prima, geen groepsdruk gelukkig.

Diep in de nacht kwam de OKA18-groep al dansend terug over de loopplanken. Gelukkig konden we de volgende dag lekker uitslapen. De vroege vogels zaten lekker buiten op dek hun kopje koffie te drinken. Het ontbijt stond klaar en iedereen kwam in z’n eigen tempo binnen druppelen om het ontbijtbordje te vullen.

Laat in de ochtend gingen we nog één keer met z’n allen in de touwen om de zeilen te hijsen, weer op weg naar Harlingen. Het rare van dit weekendje was dat het nog geen 48 uur duurde, maar dat het voelde alsof ik langer weg was geweest.

Hoewel ik een aantal mensen al wel enigszins kende, voelde het alsof ik in hele korte tijd nieuwe vrienden had gemaakt. Je zag het aan hoe iedereen afscheid van elkaar nam. Niemand sneakte er tussenuit, en iedereen zag er volkomen ontspannen en gelukkig uit. Wellicht normaal voor onze reisleiders die gewend zijn aan grotere groepen Vibers – maar voor mij een leuke nieuwe ervaring.

Telefonisch vragen beantwoorden is toch minder spectaculair dan zo’n reis in het echt meemaken.

Heb je trouwens vragen over de zeilweekenden op de Waddenzee? Bel me vooral. Wedden dat ik je enthousiast genoeg krijg om mee te gaan?

En wil je weten wanneer onze single zeilweekenden plaatsvinden? En wat er allemaal bij de prijs zit inbegrepen? Kijk dan snel op de reispagina.