CoronaVibes – alle hens aan dek CoronaVibes – alle hens aan dek

Geschreven door VillaVibes oprichter Harold Blanken

In Wuhan leek het nog de Ver-van-mijn-bed-show. Maar inmiddels is het overduidelijk. ‘Corona is here’. En hoé. Ook voor jou zal dit virus ongetwijfeld de nodige impact hebben. Voor ons als reisorganisatie was- en is het in ieder geval alle hens aan dek.

Graag vertellen we jou ons verhaal. Een verhaal dat zich in razend tempo afspeelt. Met elke dag weer een andere plotwending.

Graag geven we jou een kijkje in onze keuken. Een keuken in crisistijd. Lees je mee hoe de afgelopen vier dagen voor ons waren?

Dinsdag 10 maart

“Hoeveel procent kans schatten jullie dat de wintersportvakanties volgende week doorgaan”? Aan het woord is Sonja tijdens onze dagstart. Bij deze meeting nemen we met z’n allen de ontwikkelingen door van lopende reizen. Bovendien bespreken we met elkaar alles wat er die dag op ons bord ligt.

Zelf is ze niet positief. 50% denkt ze. Neeheeeee, véél meer roept de rest. Susan en ik zijn het meest positief. 95% denken we. In Oostenrijk is de situatie gewoon beter dan hier in Nederland. Het reisadvies is overal groen, niet eens oranje. Zó snel kan dat allemaal niet veranderen.

We hopen het ook van harte. Als de wintersportvakanties van aankomend weekend in ieder geval maar doorgaan, zeggen we tegen elkaar. Dan vertrekken er weer meer dan 100 wintersporters. En waarom niet? In Kirchberg en Flachau zijn de omstandigheden perfect. We krijgen foto’s door van blije Vibers op Oostenrijkse pistes. Niets aan de hand hier, appen ze. Topsfeer.

Op dat moment voelen we al wel iets van onrust onder onze klanten. De laatste week zien we het aantal boekingen terug lopen. Eerst langzaam. Maar sinds begin deze week halveren de boekingen.

Woensdag 11 maart

De dagstart staat weer helemaal in het teken van het Coronavirus. Wat doen we als klanten willen annuleren terwijl er geen negatief reisadvies is? Wat doen we als het reisadvies van groen naar oranje verandert? Wat doen we als een skigebied dicht gaat, maar het hotel niet?

Tijdens de dagstart zijn we vooral weer bezig met de ‘wat-als-vragen’.

We hebben alles vooruit betaald. Accommodaties, vluchten, skipassen. Krijgen we dat terug? Gedeeltelijk? Of zijn we alles kwijt? 

We bereiden ons langzaamaan voor op de verschillende scenario’s. Maar dat deze crisis ons wel eens tonnen kan gaan kosten, is duidelijk.

Toch blijven we er ook weer nuchter onder met z’n allen. Joost zit samen met 50 Vibers in Saalbach en stuurt het ene na het andere filmpje. ‘Het dakkie gaat eraf’ zegt-ie, terwijl we heerlijke beelden zien van allemaal mensen die van restaurant tot parkeergarage met hun silent-disco koptelefoons door het hotel dansen.

Een hilarisch filmpje waarin ze met z’n allen mee blèren op Brabant van Guus Meeuwis, post ik op Facebook. Ik maak een grapje over de Corona-situatie in Brabant. Een beetje lucht erbij kan nooit kwaad, vind ik op dat moment.

Maar een dag later besluiten we toch om het filmpje te verwijderen.

Donderdag 12 maart

Persconferentie Mark Rutte. Met z’n allen zitten we voor de buis. Wat hij gaat zeggen, gaat impact hebben op onze reisorganisatie. Da’s best een raar gevoel. Stel dat hij iets zou zeggen als ‘vanaf nu geven wij een dwingend advies om niet meer naar het buitenland te reizen’. Dat zou voor onze klanten natuurlijk een enorme teleurstelling zijn. Voor ons zou het een gigantisch verlies kunnen betekenen. Heel onwerkelijk.

Gelukkig gebeurt dit niet. Nieuwe reisleiders zijn dan net aangekomen in Oostenrijk om hun wintersportweek voor te bereiden. Rare situatie.

’s Avonds staan Sonja en ik bij de kaartcontrole van een theatervoorstelling van onze zoon. Telefoontje van een reisleidster. Ze vraagt om advies. Wat vinden jullie dat ik moet doen? Ik heb een après-ski georganiseerd in een zaak waar minstens 500 mensen zullen zijn. Kan ik dat maken? Of moet ik zeggen dat het ieders eigen verantwoordelijkheid is? We besluiten al snel samen dat we dit niet moeten willen. Dat wij situaties moeten vermijden waarin Vibers extra kans lopen op besmetting. We zien ze graag gezond de bus weer uitstappen straks.

Je voelt bij alles de druk. We moeten woorden wegen. Afwegingen maken. Geen dingen beloven die we niet waar kunnen maken. Dat doen we normaal sowieso al, maar nu is het anders. Veelgebruikte woorden? ‘Koffiedik kijken’, ‘glazen bol’ en ‘als-dan-vragen’. De duidelijkheid die onze klanten vragen, hebben wij vaak ook niet. 

Dan, als de voorstelling is afgelopen, zie ik een aantal gemiste oproepen. De appjes laten al snel zien waar het om gaat. ‘Alle wintersportbestemmingen in Tirol gaan sluiten’.

Even later wordt gemeld dat het ook in Salzburgerland einde wintersportseizoen is. Het kan maar beter duidelijk zijn. 

Vlak voor we naar bed gaan, willen we de Vibers die nog in onzekerheid zijn alvast laten weten dat de reizen naar Flachau en Kirchberg in ieder geval niet doorgaan. De mail gaat de deur uit. Net als elke avond kijken we Jinek om ons te laten updaten door allerlei experts. Zodra de experts uitgepraat zijn, vallen de ogen dicht.

Vrijdag 13 maart

Ondanks alle ellende slaap ik goed. Raar is dat. Zelf denk ik dat het komt omdat je er geen invloed op hebt, op dat hele virus.

Ik slaap wel eens slecht als een reis niet goed lijkt te verkopen. Standaard word ik dan zo rond half vijf wakker om dan tot zeven uur te piekeren hoe we onze Gelijkgestemdengarantie waar kunnen gaan maken. Bijvoorbeeld welke middelen we hebben om ergens nog vijf mannen vandaan te toveren.

Boven mij hangt dan een donkere wolk. Ik kan dan urenlang tegen Sonja aan kletsen in de hoop dat zij de oplossing heeft (vaak heeft ze die uiteindelijk ook ?).

Maar nu… ik ben zen. Ik slaap goed. En word uitgerust wakker. Wel heb ik weer die terugkerende droom dat ik nog steeds niet afgestudeerd ben. Schijnt iets met faalangst te maken te hebben. Deep down zal er toch wel een soort angst in me geslopen zijn.

Maar overdag ben ik rustig.  Heb een rustige dialoog in mijn hoofd. Enerzijds een stemmetje dat waarschuwt voor alle onheil en financiële schade. Maar gelukkig een sterker ander stemmetje dat me zegt dat we in de 18 jaar dat we bestaan een mooie buffer hebben opgebouwd.

Dat daar nu een wel eens flinke hap uit kon verdwijnen, maar dat we wijzer uit deze crisis zullen komen. Het levensmotto van Sonja en mij is ‘geluk wordt bepaald door de manier waarop je met tegenslag omgaat’. Dat mogen we de komende maanden dan eens mooi laten zien.

We doen wat we kunnen en verder hebben we het niet in de hand. Het is mooi om te zien hoe betrokken iedereen is in ons bedrijf. We nemen het virus uiteraard bloedserieus en besluiten om voor iedereen werktijdverkorting aan te vragen. Een paar mensen bij ons blijven gedeeltelijk werken om de situatie rondom de afgelastingen te managen.

Nadat we iedereen die met ons mee zou gaan op wintersport hebben gemaild, krijgen we vele hartverwarmende reacties van onze klanten. Door hun teleurstelling heen denken ze ook nog aan ons. Ik neem mezelf voor om -wanneer ik als klant bij andere organisaties in vergelijkbare situaties terecht kom- ook vriendelijk te blijven. Had ik al gezegd dat het leerzame tijden zijn?

En dat niet alleen… er is nog iets aparts aan de hand. Ik voel saamhorigheid. Toevallig appt onze marketingman Roy me later een vergelijkbare tekst. We zitten SAMEN met iedereen op kantoor naar de persconferentie van Rutte te kijken. We helpen elkaar als team om SAMEN de problemen op te lossen.

Om de coronacrisis te lijf te gaan, zijn we volledig afhankelijk van elkaar. Als Nederland moeten we het SAMEN doen. We kijken met z’n allen weer naar het journaal. De kijkcijfers schieten omhoog, las ik. We kijken SAMEN naar dezelfde programma’s.

Zou deze crisis ons dan toch iets leren? Of pomp ik er dan weer teveel lucht in?